Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de organisatie van hulp en ondersteuning van slachtoffers van huiselijk geweld. Daarbij komt vaak de vraag op of hulpverlening moet plaatsvinden in een klassieke opvang-instelling, of dat de hulp net zo goed (of beter) in de thuissituatie kan worden geboden.
Deze vraag staat centraal in het rapport 'Ambulante hulpverlening en/of intramurale zorg?' van Janine Janssen, lector aan de Avans-hogeschool, opgesteld in opdracht van de VNG.
Opvang als noodoplossing
Intramurale hulp kan onvermijdelijk zijn, maar mensen uit hun vertrouwde omgeving halen is (vooral voor kinderen) belastend en ontwrichtend. De laatste jaren heeft de gedachte post gevat dat opvang - hoe cruciaal ook - slechts een noodoplossing is, die de oorzaken van het geweld niet aanpakt.
Preventie, opvang, nazorg
In een benadering waarin het beleid als keten wordt beschouwd, is er aan de ‘voorkant’ een centrale rol voor preventie van geweld, in het ‘midden’ (als geweld niet voorkomen kan worden) opvang, en aan de ‘achterkant’ nazorg voor de slachtoffers. De achterliggende gedachte is dat opvang vooral plaats zou moeten vinden op basis van voor de veiligheid noodzakelijk geachte criteria.
Overzicht van afwegingen
'Ambulante hulpverlening en/of intramurale zorg?' geeft op basis van literatuur een gesprekken met deskundigen een goed overzicht van de te maken afwegingen. Het rapport wijst ook op een paar onderzoeksvragen die na dit onderzoek nog open staan.
Hieronder het onderzoeksrapport van Janine Janssen.
Ambulante hulpverlening en/of intramurale zorg?
