Vanaf 2015 valt alle jeugdhulp onder één wet, de Jeugdwet. Een van de onderdelen die naar gemeenten gaat is de Jeugd-GGZ. Hoe organiseert u dit als gemeente concreet in de wijken, waaraan moet u denken en wie betrekt u erbij? Een praktisch factsheet helpt u met handvatten, adviezen en aanbevelingen. De factsheet is samengesteld op basis van goede voorbeelden uit de praktijk, waaronder Amsterdam en Eindhoven. De publicatie benoemt alle afwegingen die u kunt maken bij het inrichten van de toegang tot J-GGZ.
Twee toegangspoorten
De Jeugdwet kent twee toegangspoorten naar jeugdhulp: via de gemeente en na verwijzing door een geneeskundige (specifiek: huisarts, medisch specialist en jeugdarts). Gemeenten bepalen zelf hoe zij hun eigen toegangspoort vormgeven en treden niet in het verwijsrecht van de huisarts, medisch specialist en jeugdarts. Wel zijn samenwerkingsafspraken mogelijk. Van belang is dat de samenhang tussen somatiek en ggz is geborgd.
Hoewel de J-GGZ niet specifiek wordt genoemd in de Jeugdwet, zijn er wel degelijk waarborgen voor kwaliteit voor beroepsuitoefening op dat gebied. Een aantal van deze waarborgen is in de wet opgenomen, zoals kwaliteitseisen (norm van verantwoorde werktoedeling, WGBO en het kunnen werken volgens professionele standaarden) en continuïteit van zorg in 2015.
Individuele voorziening
In het kader van deze factsheet is de J-GGZ vaak een ‘individuele voorziening’. In termen van de Jeugdwet en de bijbehorende Memorie van Toelichting is voor deze ‘verstrekking’ van niet-vrij toegankelijke zorg een beoordeling van het college vereist. Dit betekent dat er een vorm van toegang noodzakelijk is, nogmaals, zonder het verwijsrecht van de (huis)arts te belemmeren. Op welke wijze het college de beoordeling en de toegang vormgeven is aan de gemeente zelf. Gemeenten moeten hun toegangsfunctie tot jeugdhulp herkenbaar en laagdrempelig inrichten, voor zowel lichte als zware problematiek.
Autonomie en zelfredzaamheid
Het uitgangspunt is dat de jeugdhulp/J-GGZ gericht is op het bevorderen van de autonomie en zelfredzaamheid van jeugdigen en hun opvoeders en daarmee ook de sociale, emotionele en cognitieve ontwikkeling van jeugdige. En dat er hulp geboden moet worden als de veiligheid of gezonde ontwikkeling in het gedrang is.
