Een thuisloze man probeert al twee jaar een uitkering te krijgen. De sociale dienst wil die alleen verstrekken als hij naar het slaaphuis gaat. Vanwege psychische en lichamelijke problemen kan hij dat niet. Bovendien heeft hij al onderdak bij zijn vriendin. Daar mag hij zich echter niet inschrijven. De sociale dienst geeft echter ook geen toestemming voor een postadres waarop de man zich wel zou kunnen inschrijven. Ten einde raad bezoekt de man het spreekuur van de ombudsman.
Tijdens haar onderzoek meldt de sociale dienst de ombudsman dat de woonsituatie van de man lange tijd onduidelijk is. Het is zelfs een periode onduidelijk of hij wel in Groningen verbleef. Dit is de reden waarom hij naar het slaaphuis wordt verwezen. Uiteindelijk noemt de man het adres van zijn vriendin, maar die blijkt in een begeleid wonen traject te zitten. De man mag om die reden helemaal niet bij zijn vriendin verblijven. Een uitkering op basis van deze woonsituatie is dan ook niet mogelijk.
De man komt vervolgens met een kamer. Maar omdat hij daarvan geen sleutel heeft, kan de sociale dienst de situatie niet controleren. De sociale dienst geeft aan dat de informatie van de man niet altijd volledig of duidelijk is en soms zelfs niet klopt. Hierdoor gaat de sociale dienst twijfelen aan het verhaal van de man en dat kan de ombudsman zich voorstellen. De ombudsman heeft de man hierop gewezen en vervolgens voor hem zijn woonmogelijkheden op een rijtje gezet: nachtopvang, verschillende logeeradressen of een eigen kamer/woning. En aangegeven wat de sociale dienst van hem verwacht als hij van een van deze mogelijkheden gebruik maakt.
De sociale dienst meldde de ombudsman nog de man samen met een maatschappelijk werker voor een gesprek te zullen uitnodigen om te onderzoeken wat er binnen de richtlijnen mogelijk is. Daarmee laat de sociale dienst zich van zijn goede kant zien.
