Initiatiefnemers willen serieus genomen worden door de gemeente. Dat is een van de conclusies van het onderzoek ‘Het is mijn hobby niet!’. Cees Bronsveld van gemeente Rotterdam onderzocht waar bewoners tegenaan lopen bij initiatieven in de buitenruimte.
Bronsveld sprak met bewoners, betrokken bij achttien initiatieven in de buitenruimte. Zijn belangrijkste onderzoeksvraag: ‘Waar lopen initiatiefnemers zoal tegenaan en wat kan de gemeente daarvan leren?’ De onderzochte projecten waren heel verschillend. Zoals een hondenspeeltuin, stadstuinen en buurtparken, een voedselbos, en stadslandbouw.
Belangrijke dingen
De initiatiefnemers hebben uiteenlopende ervaringen met de gemeente. Ze geven allemaal aan serieus genomen te willen worden. Bronsveld: ‘Het feit dat de initiatieven bijna allemaal bijdragen aan belangrijke maatschappelijke doelen is een extra reden om de initiatiefnemers serieus te nemen. Zo gaat het om sociale cohesie, volksgezondheid, re-integratie, participatie en educatie. Burgers komen geen geld vragen voor ‘leuke dingen’ maar voor ‘belangrijke dingen’. Een van de initiatiefnemers verzuchtte ter illustratie ‘Het is mijn hobby niet!’’
‘De gemeente zou ons meer kunnen vertrouwen’ stelt een aantal ondervraagden. Door regels en procedures worden volgens hen creativiteit en vindingrijkheid soms in de kiem gesmoord. De gemeente moet, zo vinden zij, leren loslaten en meer vertrouwen en steun moeten geven in de vorm van expertise. De gemeente Rotterdam is blij met de feedback en gaat er lering uit trekken.
Streng
Beleidsadviseur Kees van Oorschot vindt namens de gemeente dat het soms inderdaad beter kan met dat vertrouwen en loslaten. ‘Maar er zijn in Rotterdam ook plekken waar over de inrichting van de buitenruimte afspraken zijn gemaakt. Die afspraken zijn vastgelegd in ‘de Rotterdamse stijl’. In de hoofdstructuur (bijvoorbeeld Coolsingel) is geen ruimte voor initiatieven maar in woonstraten kan veel meer. We zijn wel streng over speeltoestellen. Een bewoner die een zelf getimmerde schommel op straat wil zetten, krijgt daarvoor geen toestemming. Als een kind ervan af valt of zich eraan bezeert, is de gemeente toch aansprakelijk. In overleg met de wijkregisseur kunnen andere zaken vaak wel geregeld worden.’
